Za spuszczonymi żaluzjami, w wysuszonym, spieczonym, zeschniętym ogrodzie, płonęło lato w ostatnim wybuchu furii; było niczym podpalacz, który nim pójdzie w świat, w bezmyślnej wściekłości puszcza z dymem okoliczne pola. (s. 6)
***
Oficer gwardii bardzo uważnie, pochyliwszy się nieco do przodu, wpatrywał się się w przyjaciela syna, jakby teraz zobaczył go po raz pierwszy. Wieczorem, kiedy sam z synem pozostał w palarni, powiedział mu:
- Konrad nigdy nie będzie żołnierzem.
- Dlaczego? - spytał przestraszony chłopak.
Lecz wiedział, że ojciec ma rację. Oficer gwardii wzruszył ramionami. Palił cygaro, siedział przed kominkiem z wyciągniętymi nogami, obserwował dym z cygara. Ze spokojem człowieka, który zna się na rzeczy, z poczuciem wyższości, powiedział:
- Bo to jest człowiek innego rodzaju.
Ojciec już nie żył, minęło wiele lat, kiedy generał zrozumiał to zdanie. (s. 42)
***
Pragnienie bycia kimś innym niż tym, kim jesteśmy; silniejsze pragnienie nie może zapłonąć w ludzkim sercu. Bowiem życia nie można znosić w inny sposób niż ze świadomością, że godzimy się z tym wszystkim, co znaczymy dla siebie i dla świata. Trzeba zgodzić się z tym, że jesteśmy tacy lub inni, i wiedzieć - kiedy się z tym godzimy - że za tę mądrość nie otrzymamy pochwały od życia, nie przypną nam do piersi orderu, kiedy wiemy i znosimy to, że jesteśmy próżni, samolubni albo łysi i brzuchaci - nie, należy wiedzieć, że za nic nie otrzymamy nagrody ani pochwały. Musimy znosić nasz charakter, nasza naturę, ponieważ doświadczenie i zdolność rozumienia nie zmieniają jej wad, samolubstwa, chciwości. Trzeba znosić i to, że nasze pragnienia nie znajdują odzewu w świecie. Że ci, których kochamy, nie kochają nas albo że nie kochają tak, jak się spodziewamy. (s. 104)
***
W życiu wszystko można osiągnąć, wszystko wokół ciebie i na świecie możesz pokonać, życie może dać ci wszystko i ty możesz wziąć z życia wszystko: tylko nie możesz zmienić czyjegoś gustu, skłonności, rytmu życia, właśnie owej odmienności, jaka w pełni charakteryzuje tego człowieka, który jest dla ciebie ważny, który jest ci bliski. (s. 136)
[tłum. Feliks Netz, Czytelnik, 2011]
Nie czytałam "Żaru", ale zapewne przeczytam, bo po kolei sięgam po różne rzeczy Maraia. Uważam go za wybitnego pisarza, który wspaniale analizuje i oddaje słowami ludzkie nastroje i nawet nikłe niuanse pozornie zwykłych, codziennie sytuacji.
OdpowiedzUsuńWiesz, mnie jego styl nie powalił w Żarze, był trochę przegadany, jednak masz rację, to bardzo dobry pisarz i cenię go za uwypuklanie spraw nie najoczywistszych. Na pewno przeczytam jeszcze jakieś jego książki.
OdpowiedzUsuńPrzegadane może być też tłumaczenie. Miałem sobie poczytać Maraia, ale jakoś nie mogę się zdecydować. Napiszesz coś o Żarze?
OdpowiedzUsuńNie napiszę, nie chcę zniechęcać, a wiem, że trochę bym narzekała. Znam jednak 3 osoby, które tej książce dały najwyższą ocenę. Wiem, że zachwycały się jego językiem, ale ja miałam zastrzeżenia. Sama mam swoje Wyznania patrycjusza i na pewno będę czytała jeszcze jego Dzienniki.
OdpowiedzUsuńŚwietne te cytaty. Wstyd się przyznać, ale nic nie czytałam autorstwa Pana Márai. Ale bym sobie przeczytała taką dobrą, ale szalenie dobrą powieść. A tu w kolejce same reportaże... :) Pozdrawiam
OdpowiedzUsuńMoniko, myślę, że Marai ma szansę Ci się spodobać. I żaden wstyd, bo mnie koleżanka wołami do niego zaciągnęła, że tak to ujmę ;)
OdpowiedzUsuńJa podobnie jak the_book też jeszcze nic nie czytałam, a po cytatach widzę, że może mi się bardzo spodobać :).
OdpowiedzUsuńOj tam, od razu wołami. Odrobinkę Cię zmobilizowałam, to wszystko :-D
OdpowiedzUsuńPrzeczytałam "Żar" już 3 razy, za każdym razem tkwiłam w jakimś transie, stanie upojenia. Marai zawsze zostawia mnie z rozgrzebanymi emocjami i refleksyjnym nastrojem, bo to po prostu szalenie dobra powieść. Li i jedynie :)
:D
OdpowiedzUsuńI niech te cytaty będą zachętą dla innych, może ktoś jeszcze będzie miał tak jak Ty :)